در خانه ای کوچک مثل همه ی خانه های خشت و گلی پائین شهر خانواده ای زندگی می کردند که زندگی شان شبیه سگ دانی بود ، دختر کوچک که اسمش مریم بود هر روز می رفت توی توالت گوشه ی حیاط و به خاطر کتک هایی که از برادرش می خورد دقایقی طولانی گریه می کرد ؛ او هیچ مکانی امن تر از آنجا سراغ نداشت ، و البته شاید اگر پدرش معتاد نبود آغوشش می توانست امن تر از آن توالت باشد ،حتی لحظات خوب همراه با مادرش هم به آرامش بخشی آنجا نبود ، آری آن مکان دنج و بیکار گوشه ی حیاط پناهگاه مریم بود تا اینکه یک روز پدر در آلمینیومی آن توالت را هم فروخت.